O nee, corona!

Het komt natuurlijk nooit uit, corona. Maar nu, voor mijn geval kwam het wel heel beroerd uit. Ik was al een aantal dagen een beetje aan het hoesten, had eerst pijn in mijn nek, wat zich later had uitgebreid naar mijn hele rug. Tijd voor een coronatest dus. Geen enkele twijfel mogelijk, gelijk twee streepjes. Nou en dat heb ik geweten. Compleet uit de running. Dat was ik toch al, uit de running, maar nu dus helemaal uitgeschakeld. De eerste paar dagen had ik overal pijn, ik had het koud en was rillerig. De combinatie MS en corona is geen heel gelukkige. Doordat ik het zo koud had en rillerig was verkrampte mijn hele lichaam. Het was alsof mijn spieren op slot gingen en ik kon amper meer lopen. Opstaan van een stoel ging heel moeizaam, ik kwam bijna niet meer overeind en dan moest ik nog mijn evenwicht zien te bewaren. Traplopen was ook een drama. Is dit nu mijn voorland? Ja waarschijnlijk wel, maar hopelijk duurt het nog een tijd voordat dit mijn dagelijkse realiteit wordt.

Maar gelukkig, toen ik weer wat opknapte herstelde ook mijn relativeringsvermogen zich weer

Naast al deze fysieke ongemakken overspoelde me deze dagen ook een ware tsunami van onverwerkt leed, zieligheid en het gevoel van er niet meer toe doen.

Wie ben ik nog, wat kan ik nog en komt het wel weer goed? Ik was erg somber. Maar gelukkig, toen ik weer wat opknapte herstelde ook mijn relativeringsvermogen zich weer en zag ik het al wat zonniger in.

Van de corona is nu nog een licht hoestje over en ik heb nog iets meer slaap nodig.

Maar….. het lijf is nog niet klaar met de geintjes. Eerst vormde zich één vlekje op mijn huid, maar een paar dagen later zag mijn huid eruit als een bont kleurenpalet. Op mijn buik, mijn flanken, liezen en mijn armen, overal verschenen er stipjes, variërend in kleur van bleekroze, dieprood en donkerpaars, als een waar pointillistisch schilderij.

Ik heb door mijn medicijngebruik Gilenya iets meer kans op een infectie als deze.

Gelukkig deed het geen pijn en jeukte het ook niet, maar ik heb toch wel even contact gezocht met de huisarts. Dit kan tegenwoordig met een app, MedGemak, waarbij je gewoon online je vraag kunt stellen. Heel handig, ik kon er ook een paar fotootjes bij sturen. De huisarts constateerde aan de hand hiervan dat het beeld paste bij pityriasis versicolor, een soort schimmelinfectie. Dit is in principe onschuldig en niet besmettelijk. Ik heb door mijn medicijngebruik Gilenya iets meer kans op een infectie als deze. De huisarts heeft me twee zalfjes voorgeschreven en een medicijnkuur terbinafine. Dit helpt geweldig, al na twee dagen is het grotendeels weer weggetrokken. Je ziet nog een vage verkleuring. Wat ik een beetje spannend vind is dat ik tijdens deze kuur beter even kan stoppen met de Gilenya, omdat er wat wisselwerking op kan treden tussen de verschillende medicijnen. Dus zolang ik de terbinafine nog neem en tot twee dagen daarna geen Gilenya. Maar zo snel zal dat hoop ik geen gevolgen hebben voor de MS.

Dus we zijn er weer: “Here we go again, bright and shining!”