Antoinet
MS & Acceptatie
Gepubliceerd: 3 februari 2017
De afgelopen weken hebben wij de hoofdstukken van Antoinet gedeeld. We hebben aan haar gevraagd of zij een vervolg wilde schrijven. Een verhaal waarin zij kan uitleggen waarom zij haar verhaal heeft gedeeld op Platform MS.
Ik ben weer Antoinet!
Het moment dat je dan de bevestiging hebt, dat alle ongemakjes en lichamelijke klachten niet psychisch zijn. Ineens de verklaring en het begrip. Maar ook plotselinge angst, onzekerheid en doemscenario´s. Dat is de rollercoaster waar de kersverse MS patiënt in zit op het moment dat de verlossende woorden door de neuroloog worden uitgesproken.
Ik moest het ‘beroepsgeheim’ doorbreken als ik mijn verhaal zou delen...
In een fractie van seconden een overvloed van emoties. Jeetje, wat had ik me voorbereid op deze woorden en tjonge jonge wat heb ik dat voor niets gedaan, want het sloeg toch in als een bom.
Nooit vergeet ik de doorslaggevende woorden die mijn neuroloog sprak...
"Er zijn geen gekke infecties tevoorschijn gekomen. Wel zijn specifieke bandjes in het hersenvocht gevonden, die het vermoeden van Multiple Sclerose bevestigen."
Ik had één vraag aan hem:
"Kom ik in een rolstoel?"
Toen kwamen de tranen.
Thuis dook ik in de diepte van Google...
Hij vertelde mij dat hij het simpelweg niet weet, maar ook dat 80% van de MS patiënten niet blijvend rolstoelafhankelijk zal worden. En dat RRMS gemiddeld een fase van zo’n 15 jaar na de diagnose is. Daarna zien ze vaak een overgang naar SP MS, maar ook dit hoeft niet zo te zijn.
Kortom, onzekerheden. Thuis dook ik in de diepte van Google en sloot ik mij aan op het forum van MSweb. Jeetje, wat heb ik veel gehuild.
Toen mijn diagnose tot mij was doorgedrongen, en ik opmerkte dat:
- ik na mij verteld is dat ik MS heb, niet ineens gehandicapt was;
- er fysiek eigenlijk helemaal niets was veranderd;
- mijn tranen de diagnose niet teniet hebben gedaan,
heb ik mij afgevraagd wat mij nu zo 'depressief' maakte. Ik kwam tot de conclusie dat het natuurlijk niets hielp om mezelf zielig te vinden.
Maar ik heb ook het idee dat ik geen ‘psycholoog’ meer nodig heb.
Ik besloot dat het tijd was om de diagnose te verwerken, ik schreef vroeger veel en dacht dat dit misschien weleens mijn therapie kon worden. Zo geschiedde. Ik schreef en ik schreef. Ik deelde het met niemand. Een consult met een psycholoog blijft altijd binnen de muurtjes.
Aan het einde van mijn 'therapie' heb ik regelmatig de behoefte gehad om even terug te kijken naar mijn verhaal. Wat mij vooral hielp, was dat ik mij nu realiseerde dat ik geen psychische klachten had en daardoor accepteerde ik mijn ongemakjes beter. Ik twijfel niet meer aan mijzelf. De diagnose is goed geweest voor mijn zelfvertrouwen.
Op enig moment kreeg ik het verzoek van Floris, de man achter Platform MS. Hij vroeg mij, of ik mijn verhaal wilde doen. Ik twijfelde even, want mijn verhaal was mijn therapie. Ik moest het ‘beroepsgeheim’ doorbreken als ik mijn verhaal zou delen. Maar ik heb ook het idee dat ik geen ‘psycholoog’ meer nodig heb.
Ik ben weer Antoinet.
Trots op de zelf zijn ze is slim en maakt er 1 groot spel van zodat ze niet hoeft te werken lampens
Nou vind het een heel triest verhaal jammer genoeg niet helemaal de waarheid jij ging nogal op in je zelf verwaarloosde je man en kinderen omdat jij te egoïstisch bezig was en vergat compleet de mensen om je heen en dan vind je het gek dat hij gaat lopen??? en hier doe jij uitgebreid je verhaal draait gewoon weer compleet om jou en tot op de dag van vandaag is er geen vuiltje aan de lucht je loop dag en nacht naar de stad daarnaast ben je het geluk van je ex man aan het verpesten je mag trots op je zelf zijn antoinet swiebel!!
Schrijven helpt je om ook je verdriet van je mislukte huwelijk naast je ziekte te verwerken. Alhoewel ik het een erg zware toon vind hoe je het brengt lijkt het mij wel goed dat je dit doet om weer verder te gaan met het leven en wat het bied. Sterkte