“Niemand die mij helpt ook!”

Verwilderd kijkt hij uit z’n ogen. Gaat wankeling staan en weer zitten en toch weer staan. Met een stok in z’n hand slingert hij zich een weg door de woonkamer. Onderwijl grijpt hij zich vast aan de meubels, zoekend naar houvast in deze onstabiele situatie.
“Jullie laten me hier maar zitten”, “het gaat toch niet zo”, Hij zwaait met z’n stok en bijna slaat hij tegen de vlakte. Zijn onmachtige woede zorgt ervoor dat hij zich naar de voordeur kan worstelen. Zonder te vallen. “Niemand die mij helpt ook!”

Wat een idiote toestand dit.

Opeens zit hij in de auto en scheurt de oprit af… Hoe krijgt hij dat voor elkaar..? De meiden zijn ondertussen in huilen uitgebarsten. Tranen van verdriet maar zeker ook verbijstering, onmacht en ongeloof… Is dit hun vader die zo tekeer gaat? Is dit de lieve man van de grapjes, de grolletjes en het vrolijke humeur? Wat hebben ze fout gedaan?

Ik bel in blinde paniek de noodlijn van de huisartsenpost. Onsamenhangend vertel ik wat er is gebeurd. “U moet komen en echt luisteren. Wij bellen nooit en als we bellen is het echt spoed”. Ik hang weer op. Vol zenuwen vraag ik me af hoe we hier zijn beland. Is dit mijn gezin?

Na vijf of tien minuten komt hij weer thuis. Struikelt naar de bank, wetende dat het hem allemaal niet meer lukt alleen. Ik bel ondertussen weer de huisartsenpost, zoals ik met hen eerder had afgesproken. Ik sta 9,53 minuten in de wacht en hij wordt steeds ongeduldiger. We gaan naar het ziekenhuis, daar helpen ze me misschien wel.

Heeft zij er dan echt geen idee van hoe om te gaan met een patiënt die in paniek is?

Een afgesloten eerste hulp zorgt ervoor dat we niet verder komen. Via de intercom vraagt een vrouw of wel een verwijzing hebben.
Nee, roept mijn man in paniek, maar het gaat niet goed. Kan er iemand komen om even naar me te kijken? Hij hangt scheef en uitgeteld in de rolstoel. Misselijk, verwilderd en krachteloos… Als een uitgewrongen doek.

Meneer, wat is uw geboortedatum? U mag hier niet zomaar komen, alleen als de huisarts toestemming geeft… Oh u moet eigenlijk helemaal niet bij ons zijn maar bij het ziekenhuis in Nijmegen. Nee meneer… Ze ratelt maar door. In gedachten zie ik haar belerend vingertje al wijzen: "Foei meneertje, dat u zomaar ons ziekenhuis binnenkomt..."
Hoort zij dan niet de radeloosheid? Heeft zij er dan echt geen idee van hoe om te gaan met een patiënt die in paniek is? Wat doet zij uberhaupt in dat ziekenhuis?

En ik probeer het luchtig te houden, alsof het wel meevalt.

Uren later ligt hij uitgeteld op de bank. Zich even berustend in het feit dat er nu echt niemand komt om te helpen. Dat dit is zoals we de Pasen door moeten komen. Liggend hopend op herstel, de meiden stilletjes op hun kamer of in de tuin. En ik probeer het luchtig te houden, alsof het wel meevalt. Wat een idiote toestand dit.

Gelukkig hebben we lieve buren, dank buuf en een paar lieve vrienden! Dank renvriendin.

Vandaag naar de neuroloog, eindelijk...