Op deze dag

9 Juli 2015: "Feest! Na lang wachten een sleutel" komen aan bod. Ik kon niks anders doen dan staren naar de woorden op het scherm elke keer dat Facebook een herinnering deelde. MIJN woorden want Facebook zegt het.

Het ook geloven daarentegen deed ik niet echt. Al die herinneringen lijken niet van mij. De manier waarop ze geschreven zijn en de dingen die ik toen belangrijk vond lijken misplaatst of niet echt. Alles eigenlijk voor 2016 lijkt wel een Facebook van iemand anders te zijn. Iets wat misschien ook wel een beetje waar is.

Woorden waar ik gek genoeg ook mijn vraagtekens bij heb.

Nu zijn we een tijd verder en nieuwe herinneringen bieden zich aan. Vitamine D te kort, hulpstukken bij het lopen, medicatie en MRI uitslagen vliegen voorbij. Woorden waar ik gek genoeg ook mijn vraagtekens bij heb. Woorden van een jaar waarin ik geleefd werd door revalidatie, bloedafnames, scan’s, testen en nog veel meer.

Ook een jaar van veel veranderingen. Mijn baan heb ik niet meer. Contract liep af dus einde verhaal. De relatie is over. Beiden zagen in dat met hard hopen en doen of je gek ben je niks bereikt. Ook wilde ik niemand deze ziekte geven als het niet helemaal goed zit. Het huis word vervangen door een kleinere versie. Waar nu volop in geklust wordt. Iets waarmee ik flink over de schreef ben gegaan ondanks de hulp van andere. Maar dit verhaal over frustratie en dankbaarheid komt misschien nog wel.

Vandaag heeft Facebook geen woorden en herinneringen voor me. Ik ben dankbaar dat hij vandaag even overslaat. De toekomstige verhuizing en alles wat er bij hoort vraagt al genoeg van me. Daar bovenop ben ik mijn ergste vijand en werk ook niet echt met de MS mee. Maar goed, stap voor stap kom ik er wel en zoals de revalidatie arts zei vandaag; "Je bent ook geleefd en misschien nog steeds. Als straks de hectiek voorbij is zal het vast beter gaan..." Volhouden en hopen dat die tijd snel komt dan maar.