MS overal

MS achtervolgt mij al sinds mijn geboorte ( of eigenlijk daarvoor al?).

Toen ik geboren werd in '91, zat mijn vader, toen 31 jaar, datzelfde jaar nog in een rolstoel. Gediagnosticeerd met MS  begin '90. Voor hem ging dit heel snel. De dokters spraken toen van een zeer agressieve vorm. Begonnen in zijn linker voet, hoogstwaarschijnlijk met een eerste opstoot op 18 jarige leeftijd. Hij is toen ook naar de ms kliniek geweest, waar ze hem uitgelachen hebben. ' meneer, MS, dat kan niet!'. Veel ups en downs, manuele en elektrische rolstoelen, ongeveer 3 maand opname per jaar in het  ziekenhuis, ik heb het allemaal gezien.

Ook de echtscheiding van mijn ouders kwam daaruit voort toen ik 8 jaar was. Toen ik 11 jaar werd en de vechtscheiding nog steeds aan de gang was werd mijn vader opgenomen met een acute longontsteking. Hij belandde zelfs op de afdeling palliatieve zorgen. Wonder boven wonder ging hij nog naar huis met de woorden 'ik ga voor mijn dochter zorgen'. 4 maand later werd hij opnieuw opgenomen en diezelfde nacht werd besloten om de machines te stoppen. Ik was 11 jaar en wees, en mijn mama een weduwe.

Ik wil niet nog een keer verliezen, niet nog een keer!

14 jaar na datum werd mijn beste vriendin gediagnosticeerd met Multiple Sclerose. Ik had het op de een of andere manier voelen aankomen. Nog voor de dokters zeker waren van de diagnose, klonk het tussen mijn oren al volop MS...MS...MS... Aanvaarden doe je nooit. Ik weet nog dat ik in november - december 2016 met mijn mama aan de telefoon hing. 'Ik wil niet nog een keer verliezen, niet nog een keer!' Waarop mijn mama antwoordde 'Dit is jouw strijd niet'. Ze had gelijk, maar al van dag 1 komt het eigenlijk te dichtbij. Met mijn beste vriendin gaat het vrij goed. Ze heeft ups en downs, maar dat lijkt eigen aan de ziekte. Alles blijft ook stabiel, en de medicatie lijkt te werken.

Ik hoop elke dag dat ik deze strijd, die ik samen met haar mag vechten, niet zal verliezen.

Marieke