De eerste MRI: kein problem

Mijn persoonlijke sci-fi serie begint met een aardige stem die zegt dat je stil moet liggen.

Het eerste blok begint rustig: het geluid klinkt als een hamer bij de buren. Het bonkt in een cirkel langs mijn hoofd. Door de koptelefoon hoor ik een standaard radiokanaal: veel reclame, weinig muziek.

Het tweede blok gaat ruiger. Mijn tenen bouncen, want het gehamer wordt gebonk en het gebonk wordt een MRI beat die zich een weg door mijn buik dreunt. Net zoals dat techno-feest in Berlijn tien jaar geleden.

Er lopen mensen met dikke tattoo's en strakke jeans. Het is in een donkere loods en iedereen is cooler dan ik ooit zal zijn. Niemand kent me hier. Ik voel me er niet thuis, maar hoor er toch bij. Ik mag meedansen tot de ochtend valt.

Op dat moment in mijn leven, mag de bas pijnlijk hard. Alles ligt open. Ik weet niet eens of ik in Berlijn wil blijven of terug naar Amsterdam ga.

Niets lijkt uit te maken.

Dan klinkt een harde piep: het laatste blok is afgelopen.

Ik kijk omhoog, in de witte tunnel. Ouder dan toen in Berlijn, banger vooral. Niets ligt meer open. Er is meer te verliezen dan toen.

In plaats van te verzuipen in het leven heb ik me ermee verzoend. Sterker nog: ik heb nieuw leven gemaakt.

Mijn hoofd is al te vol om er ook nog witte vlekken bij te hebben. Het kan dus gewoon niet.

"Viel het een beetje mee?" vraagt de verpleegster als ik opsta. Ik mompel zachtjes: "kein problem".

Ook je verhaal delen of een take-over doen? Je bent van harte welkom. Mail ons op: story@platformms.nl