Mijn lijf

Ik wil schreeuwen, huilen, mezelf opsluiten en onder de dekens liggen maar er gebeurd niets... niets van die dingen... ik voel me op dit dieptepunt toch weer ergens een kracht vandaan komen. Ik voel ook heel sterk, als ik niks doe, duik ik nog verder de afgrond in en waar eindigt het dan. Ik moet het zelf doen... niemand die mij daarbij kan helpen. Ik moet mezelf die berg weer op krijgen.

Ergens komt dat oergevoel los

Ergens komt toch dat oergevoel weer los, die kracht, dat vuurtje wat smeult moet aangewakkerd worden. Ik kom ik beweging, zet mezelf weer een soort van aan en duik ook de sportschool weer in. Ik word nu wat onzeker, mentaal is het een strijd omdat ik keer op keer op verschillende oefeningen blijf inleveren.... Ik wil de komende tijd aan mezelf bewijzen dat ik nog mag blijven geloven in mijn lichaam, het gaat niet zomaar de strijd opgeven...

Een man die er slecht aan toe was van de week sprak met me en zei meermaals, meisje, kijk wat je nog wél kunt. En dit deed ik... het sporten voelde weer fijn. 2 jongens vroegen mij nog te helpen met een oefening. Dit deed mij ook weer goed. Ik doe nog mee, ik ben voor hun gewoon Bel. Bel zonder ms, maar met spierballen die toch niet ziek kan zijn. Genieten is dat. Het redde de dag, morgen weer... volle kracht vooruit!

Heb jij een soortgelijke ervaring? Stuur jouw ervaring naar story@platformms.nl! En dan delen wij binnenkort ook jouw ervaringsverhaal.