Mooie mensen-project 2024

In het voorjaar van 2013 kreeg ik na een reeks vage loop- en uitval klachten, onderzoeken en een MRI.
Daaruit kwam de diagnose MS ;Multiple Sclerose.
Een Chronische ziekte waarbij mijn immuunsysteem zichzelf aanvalt.

Mijn ex en ik zaten toen midden in een fertiliteitstraject en vol vragen die niemand beantwoorden kon. Toch besloten wij door te zetten, en mocht ik in 2015 moeder worden.
Vrij snel na de bevalling moest ik starten met de medicatie.

Helaas ben ik volledig afgekeurd. Ook dit was een heel acceptatieproces.

Ik heb de meest voorkomende vorm van MS. de RRMS: Relapsing Remitting MS.
Hierbij verlopen de klachten in een golfbeweging: Periodes van aanvallen (relapsing) wisselen af met die van herstel (remitting). Hoe dit verloopt is bij elke MS patiënt verschillend.
Helaas ben ik volledig afgekeurd. Ook dit was een heel acceptatieproces.

In 2017 eindigde het huwelijk.
Al snel kon ik een particulier huurappartement in Heerenveen betrekken. Mijn zoon was grotendeels bij mij en ook onze hond, labrador Cas, ging met ons mee.
Toen helaas ook de keuze moeten maken, een nieuwe gouden mand voor mijn hond te vinden. Alleen met een klein kind en hond was gewoon te veel.
Dit is met veel verdriet, samen met een lieve vriendin gelukt.

In 2019 kon kwam ik in aanmerking voor ons huidige huurhuis met heerlijk grote tuin, waar mijn zoon en ik, met onze kat, heel fijn wonen. Ik ben dol op tuinieren, en doe dit naar vermogen. En in de ruime tuin kan mijn zoon heerlijk balletje trappen.

Natuurlijk, MS heb je elke dag. Het meeste is ook niet zichtbaar voor iedereen.

De scheiding nam na jaren nog steeds erg veel stress mee. Maar na veel inspanningen, gesprekken met hulpverlening en de onvoorwaardelijke steun van mijn liefste vriendinnen zitten wij nu in een rustig vaarwater.
Daarbij was ik ook al en paar jaar begonnen met 2x in de week naar Fysiotherapie te gaan. Mijn Fysiotherapeut is gespecialiseerd in balans en stabiliteitstraining. Dit is uitdagend en doet mij goed.

Dit alles, naast gezonder leven en meer bewegen, overstap naar een ander medicijn, en het leven zonder die stress van de eerste jaren, kan ik zeggen dat ik er meer ben dan ooit.

Mijn zoon gaan ongeveer een keer per week naar mijn moeder, zodat ik tot rust kan komen. En ook heb ik eens per week huishoudelijke hulp. Beide onmisbaar.

We gaan er zo veel mogelijk op uit: het bos in, fietsen, naar het strand, zomers buiten zwemmen. Het doet ons beiden goed.

Natuurlijk, MS heb je elke dag. Het meeste is ook niet zichtbaar voor iedereen.
De vermoeidheid blijft het grootste punt. En dat je soms dagen moet beseffen dan dingen echt niet gaan blijft ook vaak moeilijk. Ook hoe de toekomst is, blijft onduidelijk en kan alle kanten op.
Een medicijn is er nog niet. Alleen medicijnen die het proces remmen.
Maar ik ben optimistisch en de dankbaarheid en trots overheersen.