Onbaatzuchtig

Een lichtpunt is mijn familie. En mijn vrienden. Houden van is wel iets wat in deze periode een diepere betekenis krijgt. Kennelijk moet een mens een berg shit meemaken om dat te ervaren. Onvoorwaardelijk iets voor de ander doen, kan in kleine dingen zitten die ik nu nog meer waardeer dan voorheen.

Het plots ervaren van beperkingen doet een mens wankelen en verlangen naar wat ooit was. Familie en vrienden wonen ver weg door het hele land, hebben een drukke baan en een eigen leven en kunnen niet zomaar even langs wippen. Maar toch zijn ze er. Op allerlei manieren en vormen.

Het verlies van zelfstandigheid is groot.

Maar ik heb ook steeds vaker rust nodig, mede door mentale moeheid. Even niets. Lopen is niet leuk meer. Ik kom nauwelijks nog de deur uit. De korte afstand naar de appie is vaak teveel. Ik zie doorgaans een stuk of vier verschillende gezichten in de week.

Het verlies van mijn zelfstandigheid is groot. Ik ben voor veel dingen afhankelijk van een ander. Die ander doet dat met veel plezier, maar ik was een actief leven gewend. Gaan en staan waar ik wilde, samen weg, wandelen met Pluto en zijn vriendjes, nieuwe contacten ontmoeten, de stad in, even in de auto springen bij iemand langs gaan, boodschappen doen, het huishouden, werken, hobby, noem het allemaal maar op. Zonder veel bij na te denken kon dat zomaar.

En nu niet meer. Ik heb nog een lange weg te gaan in verwerking, aanpassing, verdriet en acceptatie.....

Heb jij een soortgelijke ervaring? Stuur jouw ervaring naar story@platformms.nl