Dan is het ineens 1 september….

En dan is het ineens 1 september....

De dag dat mijn onderwijs dienstverband beëindigd is. Nadat ik 19 jaar geleden begon bij het Candea College en ik 5 jaar geleden de overstap maakte naar het OBC Huissen, is het dan nu, veel te vroeg, zo ver. Officieel geen docent meer. Dat heeft de MS van me afgepakt.

De dag dat ik als vrijwilliger nog betrokken blijf bij het OBC om een paar uur per week nog een doel te hebben. Om actief te blijven. Om mezelf nuttig te kunnen maken. Om op een hele rustige manier aan de zijlijn te kunnen staan en wel de lusten, maar niet de lasten te hebben. Dat heeft mijn MS me gebracht.

Dat ik geniet van mn mooie nieuwe keuken!

De dag dat ik de sleutel van mijn oude huis overdragen aan de nieuwe eigenaren. Het huis waar ik 15 jaar woonde. Waar mijn jongste dochter werd geboren in de woonkamer en mijn beide meiden opgroeiden tot mooie jong volwassen dames. Maar ook waar het trappenlopen steeds moeilijker ging en ik mijn beperkingen elke dag steeds meer ging voelen. Dat heeft de MS veroorzaakt.

Maar ook de dag dat ik al ruim 2 weken mag genieten van een prachtige, gelijkvloerse, vrijstaande woning. In een hele rustige buurt. Dat ik geniet van mn mooie nieuwe keuken (met Quooker😊), de vijver in de mooie groene tuin, blije katten die na 2 weken binnen weer na buiten mogen. Geniet van de spierpijn van de krachttaining van gisteren, want daar zit vooruitgang in. Geniet van de kleine dingen. Kijken naar oplossingen en naar wat er wel kan. Rustig leven in het hier en nu. Daar heeft mijn MS me mee geholpen.