“Ik denk wel eens aan euthanasie”

“Ik denk wel eens aan euthanasie.”
O. Ik weet niet meer welke dag het was, wel dat we ’s avonds op de bank zaten en dat dit ongeveer 2 jaar geleden moet zijn. Net een beetje gesetteld na een rumoerige tijd, samenwonend en samen een zonnige toekomst tegemoet! Dacht ik. Ik zag natuurlijk dat het fysiek slechter met hem ging dan toen we elkaar ontmoetten. Ik heb Rob nooit “gezond” gekend, hij had al zo’n 4 jaar de diagnose toen ik zijn leven binnenstapte.

Ik huil tegenwoordig snel, en als partner is zo’n gesprek voeren natuurlijk vreselijk.

Maar dit klonk ineens wel heel zwaar, dramatisch en alles in mijn lijf had op dat moment geen enkele zin in zo’n gesprek. Maar ja, als patiënt hebben je symptomen ook niet de perfecte timing, dus het is niet eerlijk om dit te vermijden. Je hebt er uiteindelijk natuurlijk geen zak aan om het uit te stellen of om het er niet over te hebben.

Dus ik antwoord braaf: “waarom?”, met de tranen over mijn wangen. Ik huil tegenwoordig snel, en als partner is zo’n gesprek voeren natuurlijk vreselijk. Naast dat het verschrikkelijk is dat de man van wie je ontzettend houdt, hiermee moet dealen, heb je ook je eigen emoties: wil je soms niet met mij oud worden? En als we dan kinderen hebben? En hoe moet ik het dan redden? Doe ik het soms niet goed genoeg? Ben ik te vaak chagrijnig? HALLO, IK WIL NIET DAT JE ME ACHTERLAAT, IK HOU VAN JOU!’

Ik probeer excuusjes te verzinnen.

Maar dat zeg ik allemaal niet. Ik huil en ik laat Rob vertellen wat hem dwars zit. Ik hoor dat de fysieke pijntjes hem soms teveel worden. Dat de MS-hug zo’n pijn doet dat het leven soms niet meer leuk is. Dat de toekomst er niet beter op gaat worden. Dat hij ouder wordt en sowieso af gaat takelen. Dat hij aan zijn vierde medicatie toe is en dat het alleen maar verslechterd. Dat lopen steeds meer energie kost. Dat hij soms niet weet hoe hij de dag door moet komen. Dat hij een man van 35 is die zijn toekomst niet meer zonnig ziet, maar grauw en donker.

Ik probeer excuusjes te verzinnen. “Het is ook nat weer he, dan heb je altijd meer last”. Of, “we hebben ook een stressvolle periode achter de rug”, “zorg wat beter voor jezelf, lekker gezond eten en goed slapen!”. Uiteraard heb ik helemaal gelijk volgens Rob en moet dit de oorzaak wel zijn. Zo, dat heb ik even mooi opgelost.