Vervelend kind…

Mijn leven wordt vaak geleefd. Ten eerste door mijn twee schatten. Daar geef ik met plezier aan toe, laat ik graag alles voor vallen. (Of toch bijna alles …) Ik kan zo van hen genieten. Voor hen ben ik niet ‘de zieke’, voor hen ben ik gewoon ‘mama’. Vermoeiend, maar zalig. Al voel ik me vaak geen goede moeder.

Het is ons vervelende, verwende, derde kind...

Soms ben ik gewoon te moe of te ziek om veel geduld te hebben. Te veel pijn om te doen wat ‘de perfecte moeder’ zou moeten doen. (Bestaat die trouwens wel?) Bang dat ik tekortschiet. Zo bang.

Die twee knaapjes lijken te groeien waar je bijstaat. Tijd vliegt, niet zomaar een holle uitdrukking. Wat heb ik mijn (tintelende) handen vol met hen. Ik geef het eerlijk toe: meer dan eens stond ik midden in de tuin mezelf tot kalmte aan te sporen. “Blijven ademen, blijven doorgaan!”

Elke mama kent van die momenten waarop je bij jezelf denkt: “Dit hadden ze ons niet verteld voor we aan kinderen begonnen!” Regelmatig hoorden ze hier het zinnetje: “Opgelet, mama is heel moe vandaag dus ook sneller boos!”.

Dat mijn gezin er soms nadeel van ondervindt vind ik helemaal onaanvaardbaar.

Ten tweede wordt dat leven beheerst door dat geniepige monstertje dat zich in mijn lichaam heeft gehuisvest. Soms houdt het zich gedeisd en leef ik alsof er niks aan de hand is, soms wipt het tevoorschijn als een duveltje uit een doosje. Dat ik voor MS mijn leven moet aanpassen, vind ik heel moeilijk te aanvaarden. Dat mijn gezin er soms nadeel van ondervindt vind ik helemaal onaanvaardbaar. Maar het is niet anders.

Het is ons vervelende, verwende, derde kind dat altijd stiekem meegluurt achter een hoekje en af en toe stampvoetend onze levens binnenwalst.

We proberen ons altijd te focussen op het positieve. Want één belangrijk ding leerden we wel toen we tegen wil en dank moesten omgaan met een ziekte in ons gezin: het zijn de allerkleinste dingen die het belangrijkste zijn. Genieten is de boodschap, van elk moment dat het kan.