Rollercoaster

Vol verdriet ging ik naar huis. Ik voelde me zo leeg. Verward. Boos. Verdrietig. Allerlei emoties tegelijk. Er was al zo veel gebeurd de laatste maanden. Er waren al zo veel emoties gepasseerd. Eerst het verdriet nadat we hadden besloten dat we zouden gaan genieten van Ziva. Daarna de schrik van de zwangerschap. Deze schrik sloeg snel om in blijdschap. Liefde voor dat kleine kindje wat ondanks de pil toch zou gaan komen! En dan op de echo…. Niks!

Ik besloot ook maar gelijk te stoppen met de foliumzuur. Er was toch geen kindje op komst. Waarom zou ik er dan nog rekening mee houden. Tot we 2 dagen verder waren en er nog steeds geen bloeding was. Richard vond het toch slimmer om maar weer te starten met foliumzuur en te doen alsof ik wel echt zwanger was. Met dubbele gevoelens heb ik dit gedaan.

Ik zag het eerder als de verloskundige

En toen was het maandag 30 januari. De volgende afspraak voor de echo bij de verloskundige. Ik mocht gelijk om 8.45 uur komen. Gelijk nadat we onze dochter naar school hadden gebracht. Nadat de verloskundige had gevraagd of er al een bloeding was, wat dus niet zo was, mocht ik gelijk op de onderzoeksbank gaan liggen om een echo te maken. Ik zag het eerder als de verloskundige! Een klein knipperlichtje! Nee toch?! Het zal toch niet! Maar ja hoor, een kloppend hartje!

De rollercoaster ging dus gewoon verder. Opnieuw naar boven! Blijdschap. Liefde. Verwondering. Verbazing! Het is echt zo! Als alles goed blijft gaan krijgen we gewoon toch een kindje!

En toen moest ik mijn mond houden. Zo blij dat ik stuiterde en het van de daken wilde schreeuwen. Maar Richard wilde eerst zeker weten of alles goed zou blijven gaan. En een nekplooi-meting laten doen. Wij zijn altijd van mening geweest dat ieder kindje welkom is. Maar omdat ik zelf al ziek ben en weinig energie waren we het erover eens dat we hier wel een keuze in moesten maken. Deze meting stond gepland op 6 maart. Weer een aantal weken afwachten.

Het stilhouden werd moeilijker

Gelukkig hebben we al een dochter rondlopen en gaat het leven gewoon door. Deze datum kwam dus ook alweer snel dichterbij. De nekplooimeting bleek gelukkig helemaal goed. Maar we wilden het nog even stilhouden totdat we de bloeduitslagen ook hadden.

Het stilhouden werd wel steeds moeilijker want mijn buik groeide snel! Ziva had al een paar keer gevraagd hoe het kwam dat ik toch wel wat dikker werd. Maar ik kon het nog afdoen met het antwoord dat ik te veel had gegeten. De uitslag van het bloed liet niet lang op zich wachten. De verloskundige belde ’n week later al op dat het allemaal goed was. Eindelijk konden we het Ziva gaan vertellen!