Viva Valencia!

Onze eerste vakantie samen was in oktober 2019. Naar Valencia, waar het in de herfstvakantie nog prachtig weer is, zo’n 28 graden. Voor wie er nog nooit geweest is: gaan! Het is een prachtige stad waar je vrijwel alles fietsend kunt doen. Wel met gevaar voor eigen leven, want fietspaden zijn er niet. Beetje uitkijken en brutaal zijn moet je dus wel doen.

Maar verder, aanrader. Sowieso is Spaans eten en drinken natuurlijk heerlijk, de gemoedelijke sfeer heel fijn. Er loopt een park van ruim 9 kilometer dwars door de stad, het Turia Park. Tot in de jaren 50 een rivier, die na een grote overstroming drooggelegd is en omgetoverd tot een prachtig park, dat ideaal is om doorheen te fietsen. Ook hebben we echt genoten van de wijk El Carmen, waar je in elk straatje wel een prachtige muurschildering tegenkomt. Ook vind je daar leuke (tweedehands) boetiekjes.

Thuis is dit voor Rob een tijd waarop hij uit bed komt, hier zijn hebben we al een aantal dingen achter de rug die hem energie kosten.

Elke ochtend start met aankleden en koffie halen bij McDonalds. Rob begint zijn dag namelijk altijd met veel koffie en sigaretten, om op z’n gemak op te kunnen starten. Daarna douchen we en zorgen dat we voor half 10 aan het ontbijt zitten. Thuis is dit voor Rob een tijd waarop hij uit bed komt, hier zijn hebben we al een aantal dingen achter de rug die hem energie kosten. We maken een plan voor de dag, wat willen we zien en doen? Daarna stappen we op onze gehuurde fietsen en gaan we op pad. Iets bezichtigen, rondwandelen, winkelen. Geen hele actieve dingen, maar we lopen veel. En ook vaak verkeerd, waardoor we echt veel kilometers maken op een dag. En we genieten! Maar na dag 2 merk ik ook op dat Rob vaak op een terrasje wil zitten, dat hij waggelt (waar ik aan zie dat hij vermoeid is), en dat hij veel in zijn hoofd zit. Rob hoort of ziet mij dan niet, maar lijkt in een bepaalde overlevingsstand te staan. De wereld gaat aan hem voorbij. Een van de dingen die ik als partner het moeilijkste vind om mee om te gaan.

Rob neemt dus elke avond op het dakterras een Daquiri Fresa, een aardbeiencocktail.

De avonden vind ik het mooist: nadat we even in het hotel hebben gerust, fietsen we terug naar de oude binnenstad om iets te eten. Je hoort en ruikt in elk steegje de Spaanse sfeer: overal wordt muziek gemaakt en vooral uit de kleine barretjes komen heerlijke geuren. Ik vind het een feestje! Rond 22u fietsen we terug naar het hotel waar we op het dakterras nog een drankje doen. Een van de nadelen van naar het buitenland vliegen, is dat je vanuit Nederland natuurlijk geen cannabis mee kunt nemen. In Spanje bestaan geen coffeeshops, maar besloten ‘clubs’ waar je als toerist dus geen toegang hebt. Op straat is wel het een en ander te koop, maar hiervoor betaal je de hoofdprijs, plus je weet niet wat voor rommel je krijgt. Rob neemt dus elke avond op het dakterras een Daquiri Fresa, een aardbeiencocktail. We raken aan de praat met de barman, die het zichtbaar gezellig vindt, en elke avond wordt die cocktail sterker en voller. De alcohol verdoofd enigszins de pijn en daarnaast hebben we wel de voorgeschreven pijnmedicatie bij, die Rob in Nederland niet gebruikt. Deze combinatie maakt de nachten draaglijk, maar maakt ook dat ik hem steeds afweziger zie worden overdag. En ik vind het sneu, want ik heb het idee dat hij niet geniet, dat hij zichzelf in de weg zit. En dat werpt een schaduw over deze vakantie, hoe leuk we het ook hebben.

Het is ook voor het eerst dat Rob echt met een hulpmiddel de straat op gaat.

Na een aantal dagen besluiten we een wandelstok te kopen. Het helpt Rob enigszins zijn balans te houden waardoor hij minder last krijgt van zijn rug. Het is ook voor het eerst dat Rob echt met een hulpmiddel de straat op gaat. En ondanks dat we in een vreemd land zijn waar we niemand kennen, merk ik dat hij dit een enorme drempel vinden. Mensen kijken, onderzoeken hem. Gaan hem uit de weg, zijn overdreven behulpzaam. Het maakt ons ongemakkelijk. Ik probeer hem uiteraard bemoedigend toe te spreken: “niemand kijkt joh, we kennen die mensen toch niet, trek je er niets van aan”. En: “het komt wel goed, je bent gewoon moe, thuis lopen we toch niet zo veel, het is maar tijdelijk”. Achteraf was ik vanalles aan het proberen om het niet te hoeven uitspreken, maar het was voor het eerst dat ik onder ogen moest zien dat het echt niet goed ging. Dat het leven Rob moeite kostte.

Ik weet dat het voor hem ergens geen leuke week is geweest.

Na terugkomst in Nederland bleef de wandelstok. Wanneer we langere stukjes (lees: langer dan 5 minuten) moesten lopen, ging de wandelstok mee. Het ging niet beter met meer rust, of met dagelijks cannabis-gebruik. Het ging niet goed. Het was aanleiding voor het uitspreken van “Ik denk wel eens aan euthanasie..”. Tijd om onze koppies uit het zand te halen en het over onze toekomst te hebben.

Ik kijk met heel veel liefde terug op Valencia, en ik weet dat Rob dat ook doet. Het was een prachtige vakantie, we hebben echt genoten van de stad en van elkaar. Maar ik gunde hem zo veel meer, die week. Ik weet dat het voor hem ergens geen leuke week is geweest. Fysiek niet, maar ook in zijn hoofd niet. Ik hoop dat we de kans krijgen nog eens terug te gaan voor een aantal dagen, ik zou zo graag de stad nog eens kunnen beleven met meer vrijheid. Stil kunnen staan bij alle zorgen en moeilijke tijden die het ons heeft gekost, maar kunnen genieten van waar we nu staan. Ik gun Rob de hele wereld, maar vooral zorgeloos fietsen in Valencia.

Heb jij een soortgelijke ervaring? Stuur jouw ervaring naar story@platformms.nl