Voortdurend verlies

Het is niet het hebben van MS, wat soms zo verschrikkelijk is. Het is het voortdurende gevoel van verlies. Vast herkenbaar voor velen met MS of in andere situaties. Een gevoel wat niet voorbehouden is aan MS. Het idee dat je geen grip hebt en niks kan veranderen. Het gevoel van onmacht en angst. De angst om te verliezen.

Door die ziekte - MS-  verlies je werk, liefde, familie en vrienden. Je verandert, ook al wil je het niet.

Door die ziekte - MS- verlies je werk, liefde, familie en vrienden. Je verandert, ook al wil je het niet. Het kost soms zoveel moeite om altijd optimistisch te zijn. Waar anderen naar hun werk moeten terwijl zij geen zin hebben, moeten wij moeite doen om nuttige bestedingen te vinden. Om niet af te glijden naar een plek waar uitdaging, prikkeling of hard werken niet meer bestaan. Waar een ander sport met gevoel van voldoening zoeken wij naar een manier om wat minder pijn te hebben en fit te blijven voor de volgende achteruitgang. Het klinkt zo banaal om dat gevoel van verlies te omschrijven. Alsof het klein en er niet toe doet, maar het voelt groot en leeg.

Altijd een opgewekte manier van leven terwijl je er zo hard voor vecht is zwaar. Alle dingen die je meemaakt vormen je. Niet allemaal de schuld van mijn ziekte, maar wel met een verband en tekenend voor wat ik ben geworden. Soms verschrikkelijk onzeker. Wat ben ik nog waard voor deze maatschappij. Wat ben ik nog voor moeder. Wat voor partner? Altijd voldoen aan die lat. Hij ligt zo hoog. Zo graag wil ik soms vastgehouden worden en aan mij verteld krijgen dat het echt wel goed komt. Troost. Vertrouwen.

Dat je er met al je gebreken nog gewoon toe doet.

Gewoon je angsten kunnen benoemen zonder dat iemand alleen maar je leeg aankijkt. Geen idee waar je het over hebt. Ook nog een ander kunnen vertrouwen dat alles goed komt. Dat je er met al je gebreken nog gewoon toe doet. De beste bent, de mooiste. Het kost vaak al zoveel om een normaal leven te leiden.

Soms kan ik het niet aan. Al die dingen die je overkomen zijn in het leven, ze een plek te geven. Niet ze als waarheid voor de toekomst laten zijn. Ze In het verleden laten. Het vertrouwen geven aan anderen. Ik denk dat ik het niet meer kan. Hoe graag ik ook wil. Het doet simpelweg zoveel pijn. Het kost al zoveel om een normaal leven te leiden. Wanhopig op zoek naar begrip, maar zonder openstellen krijg je het niet. Wanneer ik het wel probeer vaak de deksel op mijn neus.

Dan kijk ik naar mijn kleine meisje en de last is dan te groot. Ik gun haar beter. Gun haar liefde en vertrouwen. Laat haar niet mijn leven leiden. Niet in de steek gelaten worden terwijl zij degene zo hard nodig heeft. Niet verharden om rechtop te kunnen blijven staan. Want dat is wat er gebeurd als je wilt vechten voor je zijn en het geluk. Vechten voor je lijf. Vertrouwen dat zij goed genoeg is. Alles ok is. Dat ze lief is.

Gewoon teveel pijn. Teveel tranen. Teveel gevoel. Tot je jezelf weer bij elkaar raapt om verder te kunnen. Het weg te drukken tot een volgende keer. Hopend dat je dan wel kan vertrouwen op jezelf of een ander. Het niet meer alleen hoeven doen. En weer de positieve draad oppakt van het leven. De volgende dag wordt beter.

Liesbeth