“Wat knap dat jij een relatie met hem hebt!”

Een oprecht compliment dat ik eens kreeg. Wat helemaal niet voelt als een compliment! Ik voel niet iets positiefs wanneer je me zegt dat je “respect voor me hebt” omdat ik “een relatie heb met iemand die chronisch ziek is.
Ik hoor: “wat is er mis met jou, dat je een relatie hebt met een afdankertje?”

In 2017 leerde ik Rob kennen, via een bekende dating app. We voerden een digitaal gesprek waarin hij vrij direct vertelde dat hij in 2014 de diagnose MS kreeg en inmiddels bezig was met een traject om volledig arbeidsongeschikt verklaard te worden. Afgekeurd, noemt men dat.

Het maakte dat hij zichzelf steeds vaker afkeurde, daar was het UWV niet voor nodig.

Ik leerde al vrij snel in het contact met Rob dat dit alles, behalve leuk is. Je bent 24 uur per dag thuis, draait niet meer mee met de maatschappij. Je vrienden en familie hebben het wél druk. In de weekenden is er best tijd om iets leuks te doen, maar de dingen waar je je eerst mee kon vermaken kosten meestal of teveel energie, of teveel geld. Je bent dus vaak alleen, en vaak thuis. Als je geluk hebt, sta je een beetje leuk op en kun je wat in het huishouden doen of een boodschapje buiten de deur. Op alle overige dagen, weet ik nu, was Rob al blij als hij uit bed kwam, gedoucht en aangekleed was. Het maakte dat hij zichzelf steeds vaker afkeurde, daar was het UWV niet voor nodig.

Ik besloot dat ik hem leuk vond en zijn dagen graag leuker wilde maken. Ik ging dus spontaan eens koffie drinken, nam hem mee uit lunchen (issie nu nog dankbaar voor, heel schattig), kocht een leuk plantje voor in zijn huiskamer of we maakten een wandeling. We praatten en lachten vooral heel veel! Maar ondanks dat, bleek steeds vaker dat Rob echt niet lekker in zijn vel zat. Hij startte een traject bij een psycholoog op, gespecialiseerd in MS en psychische problematiek bij een chronische ziekte. Daar werd een depressie gediagnostiseerd, waar hij mee aan de slag ging. Waaruit vooral bleek dat je met een chronische ziekte als MS je leven opnieuw moet gaan indelen. Dat je moet accepteren, leren en aanpassen. En dat het alles, behalve leuk en makkelijk is.

Het is nooit een discussiepunt geweest of ik wel een relatie wilde met iemand die chronisch ziek is.

Rob is een open boek en praat graag. Hij vertelde veel over MS, over zijn leven en over het traject bij zijn psycholoog. Ik probeerde hem te steunen, te luisteren naar zijn verhalen. Mijn inzichten te delen en vooral nog steeds zijn dagen leuker te maken. Ik keek uit naar mijn bezoekjes aan hem, werd blij van zijn appjes. Deed mijn best voor hem en ik voelde me gelukkig als ik op de bank zat met hem. Ik weet nog dat ik in de auto zat, onderweg was naar zijn appartement, dat door hem zo vervloekt werd. Want: zijn koophuis had hij moeten inruilen voor een gehorig, oud flatje dat ingericht was met weinig financiële middelen. Ik bedacht me heel bewust dat ik het altijd leuk vond naar hem toe te gaan, dat ik graag bij hem was, dat ik blij werd van hem. En ik realiseerde me heel goed wat dat betekende: ik was verliefd!

Ik sprak het een paar weken later uit, en het bleek wederzijds. En eigenlijk heb ik op dat punt nooit nagedacht over MS. Dat was er gewoon, dat hoorde erbij en daar konden we best mee dealen. Het is nooit een discussiepunt geweest of ik wel een relatie wilde met iemand die chronisch ziek is. Ik wilde een relatie met Rob, ik was immers gewoon verliefd op hem. MS of niet!

Hier lees je deel 2 van dit verhaal.