Moeder met MS

Dat wat een geweldige zwangerschap moest zijn, is heel snel uitgelopen in een zware zwangerschap en een stom, direct ingaand zwangerschapsverlof met veel klachten. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, MRI scan in, MRI scan uit. Diagnose was snel duidelijk! MS. Niks geen roze wolk.

Met MS heb je soms helaas niks te willen

Strompelend en onverstaanbaar ben ik de laatste maanden doorgekomen met hulp van mijn man en lieve familie! Mijn moeder en schoonzus hebben dag- en nacht paraat gestaan. Mijn man werkte ongeveer 60 uur per week op dat moment.

Wat heb ik mij ongelooflijk ongelukkig en onzeker gevoeld tijdens de laatste 3 maanden van mijn zwangerschap. Heeft dit invloed op mijn baby? Wat is er met mij aan de hand? Herstel ik wel of niet? En als ook je spraakvermogen aangetast is, kun je zelfs niet even klagen! Over niks niet. Vreselijke huilbuien als gevolg omdat je je niet "gewoon" kunt uiten en erover kunt praten.

Dit is niet hoe en wat ik wil! Heb ik in deze periode vaak gedacht. Maar goed, met MS heb je soms niks te willen...

Voor altijd heb ik een restconnectie met mijn zwangerschap

Het herstel is gelukkig redelijk verlopen. Op krachtverlies en eeuwige tintelingen na in mijn rechterhand en been. Voor altijd een restconnectie met mijn zwangerschap. Heeft mijn dochter er veel van gemerkt dat ik MS heb toen ze klein was? Nee.

"Op tijd naar bed" was goed voor haar en misschien nog wel beter voor mij. Merkt mijn puberdochter nu veel van het feit dat ik MS heb? Ja, zeker wel.. Haar energielevel is het tegenovergestelde van  die mij.

En natuurlijk vind ik dit niet leuk en soms, heel soms, maakt het mij heel verdrietig. Dat ik (weer) absurd moe ben en dat ik even "niks" kan en weer de afhaker ben. En dan heb ik het vooral over de "leuke" dingen die niet kunnen. Maar wat ben ik trots! Trots op wat ik allemaal wel voor haar doe en gedaan heb. Trots op haar lieve persoonlijkheid, verantwoordelijkheid en zelfstandigheid.