De timmerfabriek

Ik schrijf op Facebook dat ik benieuwd ben hoe hard de Timmerfabriek dit keer tekeer zal gaan. Daarop krijg ik tips om mijn eigen muziek mee te nemen. Ja klopt. Dat had ik ook eens gedaan, maar toen had ik een leeg cd-hoesje mee genomen en dat schiet niet op. Toch na een uurtje aantutten maar op zoek naar passende muziek. Ik zet mijn mooiste cd op en ben meteen in tranen. “Wat is hier aan de hand?” Ik voel dat ik – zolang ik in het ritme en rooster van alledag door hobbel- best goed ga, maar als ik even mijn gevoel van een MRI toelaat, dat ik toch emotioneel word.

Was toch weer contrastvloeistof nodig en 2 man sterk om mij te prikken. Wel liefdevol.

Dus ik ga op zoek naar een andere cd want bij een MRI moet je doodstil liggen en niet schokschouderend liggen janken. Het wordt de cd van Nina Simone tot ik de tip van Marijke lees dat muziek luisteren niet helpt: “Je doet je ogen dicht en je waant je op zonnige stranden met een lekker drankje”. Ik reageer met een Smiley: dát kan ik! Bedankt.

Ik ben precies op tijd bij het Antoniusziekenhuis in Sneek. Het nieuwe aanmeldproces met zuilen in de centrale hal gaat snel en ik kan meteen doorlopen. Ik zit nog maar een paar minuten, zonder telefoon of tijdschrift; gewoon even te voelen en dan gaat de deur open en staat een jongeman in witte jas voor me. Korte zwarte krulletjes en sprekende ogen. Hij stelt zich voor als Klaas. Mijn “Klaske” klinkt vervolgens wel lekker huiselijk en bekend.

Hij vraagt eerst mijn geboortedatum en vervolgens of ik eerder een MRI heb gehad. Jazeker. Daarom weet ik ook dat je geen sieraden mag dragen en geen knopen of ijzeren ritsen. Ik heb hier rekening mee gehouden en hoef alleen maar mijn bril af en slippers uit. Klaas vraagt of ik naar muziek wil luisteren en of ik een voorkeur heb. Ik vraag hem iets moois voor me uit te kiezen en hij glimlacht alsof hij dat niet eerder gehoord heeft. Hij zegt mij even in het kleedkamertje te wachten en doet de deur achter zich dicht. Ik wacht en doe ondertussen mijn gebedje en wat ademoefeningen… Even goed aarden en ademen.

Klaas laat mij binnen in de MRI-ruimte en geeft een haarnetje aan. Hij vraagt me liggend op mijn rug op de bank plaats te nemen, met mijn hoofd op het speciale kussengedeelte en doet een kussen onder mijn knieën. Hij geeft een rubberen bolletje aan een draad waarop ik kan drukken als er een reden is waarom ik contact met hem wil. Hij plaatst een soort kooi over mijn gezicht en vraagt mij heel stil te blijven liggen. Hij schuift de bank naar binnen en als alleen mijn benen nog buiten liggen bedenk ik me óf er misschien ook nog contrastvloeistof nodig is net als de vorige keer? Ik besluit het maar af te wachten.

"Er is contrastvloeistof nodig." AAH Prikken...

De muziek begint. Een zangeres… wel mooi. Is het Adele? Ik probeer naar de tekst te luisteren maar dan begint de timmerfabriek. Het gaat weer als een gek tekeer. Na ongeveer een kwartier merk ik dat ik beter mijn rechterhand met daarin het belletje, naast me neer had kunnen leggen in plaats van op mijn buik. Ik moet toch een beetje mijn armspieren gebruiken. En even later voel ik dat ik mijn schouders niet goed ontspannen heb. Te laat: ik mag me niet bewegen. Ik hoor de stem van Klaas dat hij even naar me toekomt. De bank schuift naar buiten en hij verontschuldigt zich dat hij iets vergeten is te zeggen. “Er is contrastvloeistof nodig” AAH Prikken.

Hij vraagt in welke arm hij mag prikken. Ik laat mijn linkerarm zien waar in de elleboogholte een grote geel/paars/blauwe plek zichtbaar is van een vorige prik een week geleden. Dan maar rechts en JAAA dat doet zeer en gaat niet. “Bent u een lastige prikker?” “Eh ja…”. Intussen komt een andere, kale mannelijke verpleegkundige naar binnen en vraagt “Heb je een lastige prikker?” Ja. Ik vertel dat ik de vorige keer in mijn pols ter hoogte van mijn horlogebandje geprikt ben. Of in mijn hand wil ook wel eens lukken. Hij spuit een beetje verfrissende verdovingsspray op mijn linkerhand en prikt. Klaar is Kees.

Nu duurt het volgens Klaas nog zo’n 3 minuten waarop ik weer naar binnen geschoven word. Ik voel me altijd zo emotioneel in zo’n tunnel. Ik huil nooit, maar voel een traan uit mijn linkeroog naar mijn oor druppen en herinner me opeens dat ik dat de vorige keer ook had. Waarop de verpleegkundige vroeg: “Doet het zo zeer?” “Nee hoor, het  is goed”.

Het geluid verandert steeds van getimmer in gepiep en geklop en gedreun en ik probeer aan de stranden van Marijke te denken. Ondertussen gaat de bank ook schudden waardoor ik meer het gevoel heb dat ik een klein vliegtuigje zit. Temeer omdat de piep die ik nu hoor hetzelfde klinkt als de MAYDAY hoge toon/piep in een oorlogsfilm. “Maar ik ben niet bang: ik vlieg tenslotte en dat voelt wel goed. Of een beetje een achtbaangevoel zonder dat ie opeens een onverwachte vervelende diepe duik of draai naar rechts maakt”.

Ik kan er weer uit en zie dat ik links en rechts witte pleisters heb.

Ook weet ik uit ervaring dat als de héle bank gaat schudden, het einde nadert HAHA. “MAYDAY MAYDAY” Nee het is klaar. Ik kan er weer uit en zie dat ik links en rechts witte pleisters heb. Hij verontschuldigt zich. Ik zeg “het is oké “.

Ik blijf even rustig zitten om me te oriënteren na dit half uur in de scan. Ook omdat ik geen bril op heb. Ik vraag naar de muziekkeuze. Tis van internet, een Play list van Spotify. Ik ben niet genoeg bij bewustzijn om de naam te vragen. Ik bedank hem voor de mooie muziek en hij zegt dat het klaar is. “Nog een fijne dag verder!”

Ik loop heel bewust, want nog een beetje dronken, door de stille gang. Bij het toilet maak ik een selfie waarop ook de 2 pleisters zichtbaar zijn. En ga vervolgens met de lift naar de centrale hal waar ik bedenk mezelf op een cappuccino te trakteren. Er staat ook een bak met afgeprijsde boeken en ik kies een waarvan de flaptekst me aanspreekt. Ik betaal allebei en ga in het centrale gedeelte van de hal aan een zonnig tafeltje zitten en maak een foto van het tafeltje met het kopje en het boek. Dit Post ik op Facebook… Met de foto van de pleisters en de tekst: Klaaarrrrr.

Was toch weer contrastvloeistof nodig en 2 man sterk om mij te prikken. Wel liefdevol.

Ben geen lastig mens. Wel een lastige prikker!

Klaske Geerligs