Tamara Tindal
MS & Ervaringsverhalen
Gepubliceerd: 6 september 2021
Ik ben Tamara 43 jaar zorgmedewerker in hart en nieren. Drie jaar geleden kreeg ik klachten. Ik had al langere tijd problemen. Ik kon niet omgaan met stress en had veel cognitieve problemen. Ik was erg moe en werd van alle klachten onzeker en erg emotioneel. Ik voelde mij niet gehoord. Totdat ik vorig jaar ik ontslag nam. De reden was een nieuwe kantoorbaan voor meer rust en structuur. Ik moest te lang door werken totdat er actie ondernomen zou worden.
Waas
Ik was zo onrustig en had zo veel stress dat ik dacht dat de nieuwe baan mij rust zou geven. Maar daar ging het mis, ik kon niks meer. Had alleen maar cognitieve problemen. Ik kreeg de diagnose burn-out. Ik kwam toen ziek en zonder werk thuis te zitten. Ik kreeg therapie van een coach van het UWV om te herstellen. Ik herstelde niet, maar verslechterde in alle dingen. Tot dit jaar ik had overgewicht en dacht daar komen ook de klachten vandaan. Ik onderging een maagverkleining.
Je leeft in een waas
En een week voor de operatie kreeg ik een schub op mijn oog. Je leeft in een waas. Ik ben naar de oogarts gegaan en in overleg tot na de operatie van de maag zou ik terug komen. Ik als zorg medewerker had het niet door dat het MS kon zijn. Terwijl dit bekend terrein was. Na de maagverkleining gingen de onderzoeken dan van start. In maart heb ik de diagnose MS gekregen. Mijn leven staat op zijn kop.
Ik hoefde me niet meer te bewijzen dat ik ziek was. Maar moest gelijk heel veel inleveren. Mijn energie, pijn in mijn lichaam en niet veel kunnen doen. Je bent dan afhankelijk van hulpverleners terwijl jij altijd zorg deed aanbieden. Al drie jaar gaf ik aan: dit klopt niet, dit is geen burn-out!
Nu is het vier maanden verder. In de tussentijd heb ik een paar weken revalidatie gehad. Maar omdat ik zo’n lange tijd die klachten had, is mijn lichaam ondertussen op en mijn geest ook. In overleg is er een time-out gepland.
Mijn spontaniteit is ver te zoeken
Inmiddels zijn de onderzoeken weer gestart en is er een MRI gemaakt. Eerste gesprek gehad met MS verpleegkundige en revalidatiearts. Beiden gaven aan een medisch psycholoog in te willen zetten. Ik heb hulp nodig! Ik ben altijd een harde werker geweest en deed alles met plezier. Ik had een mooie carrière opgebouwd met veel kennis en de nodige papieren in de zorg. Ik was altijd heel spontaan en had graag mensen om mij heen.
Nu ben ik heel erg op mezelf en is de spontaniteit ver te zoeken. Mijn vrienden, kennissen en familie zie ik niet meer zo vaak als voorheen. Ik heb geen energie meer. Elke dag weer keuzes maken wat ik ga doen en wat ik wil. Ik ben iedere dag in strijd met mezelf, want mijn lichaam zegt nee en mijn geest zegt ja!
Ondertussen 32 kg afgevallen en nog voel ik mij als iemand van 100 jaar oud. Ik maak mij zorgen over hoe het zal zijn in de toekomst, over één jaar bijvoorbeeld. Wat moet ik dan nog allemaal gaan inleveren?
Ik ben en word erg verdrietig van alles. Ik zie vaak jullie verhalen en filmpjes en dat maakt mij ook intens verdrietig. In een paar jaar tijd ben je je hele leven kwijt.
Hoe ga ik deze weg bewandelen? Hoe gaan jullie hiermee om? De oude Tamara is weg op alle vlakken…
Hoi Tamara!
Ik ben ook werkzaam in de zorg als verzorgende 3IG.
Vorige week kreeg ik last van doof gevoel in mijn linkerbeen en de dag erna in mijn rechterbeen. Op donderdag ging ik wandelen en mijn benen deden pijn, echt pijn! Mijn vriend zei dat ik raar liep en mijn rechtervoet draaide weg en links sleepte. Ik had al diagnose RA gekregen maar nooit op basis van ontsteking in mijn bloed. Mri gehad en nekhernia.maar geen pijn in mijn nek, last van armen of handen.
Links zag ik in een hoek dubbel en na 2 dagen ook een doof gevoel aan de linkerkant van mijn gezicht. Alles is onduidelijk en eng! Ik hoop hier an anderen wat duidelijkheid en steun te krijgen. Volgende week mri van mijn hoofd…
Esther word vaak gezegd hè in de zorg zal wel een burn out wezen was het maar zo respect dat je nog werkt en plezier er in hebt
Drie maanden ziekenhuis best heftig zeg schik je ook van ik wens jou ook al het goeds toe en stabiele gezondheid natuurlijk
Komt me ook bekend voor bij mij gebeurde zoiets 16 jaar geleden ik ben kraamverzorgster
Na 2 jaar tobben omdat ik overspannen zou zijn een best zware aanval gehad toen bijna 3 maanden in ziekenhuis geweest na een jaar van opknappen weer gaan autorijden en na 2 jaar rustig aan begonnen met werken
Werk nog steeds maar wel met aangepaste uren
Met hulp van ziekenhuis en revalidatie weer vertrouwen in mijn lichaam toen gekregen
Wens je heel veel goeds toe en dat je ook weer plezier ga krijgen
Ik herken je wanhoop, zit er ook middenin. En van iedereen moeten we positief blijven, ik zou ook niet weten hoe..
Hou vol zeg ik maar
Zeker positief zijn terwijl je ongeneeslijk ziek bent
Heel veel sterkte allemaal
Hallo Tamara, wat een heftig verhaal! En dan ineens de diagnose MS, dan staat je leven op zijn kop. En dat duurt wel even.. Maar ieder geval is anders en laat je niet leiden door de meest negatieve verhalen. Uiteindelijk komt er een soort berusting en vind je je weg. En natuurlijk is er dan nog vaak frustratie en verdriet, maar er komt ook ruimte voor mooie dingen. Goed dat je hulp krijgt. Mij hebben de revalidatie trajecten veel gebracht. Ik hoop dat jij over een tijdje hetzelfde mag zeggen. Neem je rust, neem je tijd en vaar je eigen koers
Dank je wel Karin voor je lieve woorden en je verhaal ik denk dat ik veel tijd nodig hebt
Herkenbaar